RESMEN ODUN OLMUŞUM

Sen gittiğinden beri ilk defa doğru dürüst, birinden hoşlandım. Ve çocuk benimle konuştu. Ancak bu kadar rahat, hissiz ve odun olabilirdim. Sanki çocuk benden hoşlanıyomuşta, benimle konuşmak isteyip ayağıma kadar gelmişte, ben de o kadar gamsız, vurdum duymaz ve rahatım. Sen gittikten sonra yokluğuna taptığım için duygularım körelmiş. Garip biri olup çıkmışım. Nasıl hoşlanabildim... ona da şaşıyorum vallahi. Ama olsun. Eve dönerken yüzümde aptal bi gülümsemeyle, midemde kelebekler halay çekiyodu :).

Ben dünyaya gelmişiiiiiim

Ve ben dünyaya gelmişim..
O günden beri şanssızlık peşimi bırakmamış aslında ama "her şeyde bir hayır varmış"..
Bebekken ne güzeldi hatta en güzeliydi.. Hiçbir şeyi anlamıyordum nasıl olsa.. Hayat bez bebeklerden ibaretti o zamanlar bana göre. Ama artık büyümüştüm, 7 yaşındaydım. Mavi önlüklerimi giyip okula gitme zamanıydı. En güzel önlüğü ve yakayı almıştık, o kadar mutluydum ki... Bir kac cocuk annesının arkasından aglıyorudu ama ben hiç ağlamıyordum, büyüdüğümün farkındaydım. Daha sonra tüm arkadaşlarım ilkokula alıştı, artık ağlamıyorlardı..

Matematik dersinde öğretmenimiz parmağımızla 10a kadar saydırıyordu ama benim için rakamlar 6 da bitiyordu.. Ve ben işte ilk o zaman ağladım.. Arkadaşlarımla okulun bahçesinde oyun oynardık tanımadığım çocuklar gelip dalga geçerlerdi, yine ağlardım. Arkadaşlarım bir elinde pogaca bir elinde meyve suyu okulun içinde dolaşırlardı ama ben ağlardım. Müzik öğretmenimiz bizden flüt istemişti,heyecanla gidip almıştım en güzelini..sadece üflemek yeter sanardım,öyle olmadığını anlayınca yine ağladım.
Öğretmenlerim bana "farklısın sen" derdi " Allah seni özel yaratmış".. Ben farklı olmak istemiyordum ki.. 10 yapıp, flüt çalabilmek istiyordum..Çokta korkuyordum hiç arkadaşım olmayacak diye herkesin beni dışlamasını bekliyordum bu yüzden..Hatta beni bir erkeğin sevebileceğini düşünemiyordum..Ama arkadaşlarım var onların yanındada ağlıyorum. her ne kadar gülüyor gözüksemde ben hep ağlıyorum...