Düşünüyordum da (50 gündür..)
Taşlar yeni yeni oturmaya başlıyor yerine. Aslında sen benim kadar sevemedin hiçbir zaman beni. Sevmedin hatta. Çünkü sen bende sadece “sevgili” sevgisi aradın. Başka bir sevgi değil.. Senin için “sevgili”ydim başlarda. Sonrasında bir araçtım. Araç. Kullanmak için.. Kullandında zaten. Sana karşı sevgimi,aşkımı kullandın.. son zamanlarda. Ve sen hiç inanmadın benim sana olan aşkıma. Hep inkar ettin,aksini söyledin,kendi aşkını yücelttin,beni çok sevdiğini söyledin(yalan söyledin..).
Ve ben senden sonra hep düşündüm,çok düşündüm. Depresyona girdim ilk ay. Ama kimseye belli etmedim. Her gece ağladım,geç saatlere kadar uyuyamadım. Uyuduğumda da rüyamdaydın. Aslında sen her anımdaydın ve her yerdeydin. Ve ben ne yapsam,ne söylesem,ne dinlesem,ne görsem,her şeyde seni hatırlıyorum. Hayatımın iliklerine işledin çünkü sen.
Ve ben senden sonra hep düşündüm,çok düşündüm.. Ben sende tek bir sevgi aramamıştım. Sende “sevgili” sevgisinden sonra, “dost” sevgisini buldum, sonra.. “baba sevgisi”. Çünkü babamı sevemem çok. Ve bu yüzden onda alamadığım sevgiyi sende aradım, buldum. Bana istediğim güveni sağlayabiliyordun. Kollarında bende güçlüydüm, korkmuyordum. Onlar etten bir duvardı bana sanki. Bakışlarında sıcaklık vardı, hissediyordum. (-az-la yetinmesini bilirim çünkü ben.)
Ve ben senden sonra hep mutsuzum. Çünkü “hayalimdeki erkek” kıyafeti senden başkasına yakışmıyor ya da büyük geliyor.
Ve ben senden sonra hep rol yaptım. Her gece ağladım. Seni çok özledim..
