her şey bu denli kötüyken, her şeyin iyi olacağına inanmak, epey zor.

gözlerini kapat.
derin nefes al.
derin.
derin bir deniz-
-in içinde,
boğulmak üzereyim.
gözlerini kapat.
görmek istediklerini gör.
gözlerini kapat.
derin bir nefes,
al
ve bırak.
bırak kendini denizin karanlık suyuna.
zaten karanlıkta değil misin,
gözlerin kapalıyken?
uyan.
uyan,
uymayan
o kadar şey varken şu hayatta...
sonsuz uykuya yatmak,
karanlık
soğuk bir sudan odada.
bir el,
ışıkların içinden,
suyu yararak
geliyor.
bir el,
beni uyandırmak için
uzanıyor.
uyan.
daha iyi yerler var
-mış-
buradan.
bir el,
uyandırıyor beni uykumdan.
gözlerimi kapatıyorum.
karanlık.
karanlıktan daha iyi bir yer var mıdır?
henüz
bilmiyorum.
bilinmezliğin
karanlık, soğuk bir sudan odasında
sonsuz uykumda
boğulmaya devam ediyorum.

anlatmayı beceremediğimiz halde karşı taraftan anlayış beklemeyi kesersek, belki daha çekilebilir hayatlarımız olabilir.

çünkü yalnızlık, her zaman vardır. sadece fark ettiğimizde yalnız kaldığımızı sanırız. ama aslında hep yalnızız..

içinde bir kara delikle yaşamak nedir, bilir misiniz?
bana sorsalar,
bu aralar bildiğimden emin olduğum tek şeyin bu olduğunu söylerdim.
acı.
daha fazla acı.
neden bitmiyor?
bu acı?
sonsuz mudur sence?
bana sorsalar,
acının ete kemiğe bürünmüş haliyim.
-bir insan,
nasıl olur da,
delirir-
-in cevabını buldum uzun süre önce.
ne sigara, ne kahve, ne ilaçlar.
bu uyuşmuş beynimi daha fazla uyuşturamaz.
acı,
unutturulamaz.

şu hayatta delirmemek, gerçekten sabır işi.

Posted via Blogaway

○

hayat çoğunlukla durmuyor.
sadece durduğunu sandığımız anlardan ibaret oluyor.

mutluluk? 
çoğunlukla yakınımızda.
ama biz epey uzaklaştırıyoruz.

kendimi tanımakta zorlandığım zamanlar geçiriyorum.
bir sigara yakıp, ağzıma koyuyorum, ve.
aklımda hep o soru.
"kimim ben?"
kendi mutluluğu için mi,
başkalarının mutluluğu için mi yaşayan biri?
ya da, yaşamaktan çoktan vazgeçmiş biri mi?
sigaranın son dumanını verirken,
"biri miyim?"
diye geçiriyorum aklımdan.

kendimi her şeyden vazgeçmiş, ölümünü bekleyen yaşlı bir vücut gibi hissediyorum.
aslında, hissetmek yanlış bir seçim oldu. 
çünkü,
bir şey hissedebildiğim konusunda,
şüphelerim var.
şüpheler.
beynimi kemiren, kulak zarlarımı tırmalayan, içimi öldüren,
şüpheler.

bazen, bir neşter alıp içimde büyüyen korkak çocuğu söküp almak istiyorum.
acımadan.

belki de akıl sağlığımı yitiriyorumdur.
çünkü bir sigarayla konuşmak ne kadar sağlıklıdır?
tartışılır.

o kadar yorgunum ki, büyük harf yapmaya bile üşeniyorum.
bir çok şeye üşendiğim gibi.
ya da,
birçok şeyden kaçtığım gibi.
sahi, ben ne zaman bu kadar korkak biri oldum?
hani sorunları sonuna kadar irdeleyen bir melis vardı.
o da kaçmış demek ki.

öteki taraftan bahsedip duruyorlar.
cennet.
cehennem.
cehennem,
tanrının yeryüzüne döktüğü acılar silsilesi.

zaman,
geciyormuş, dediklerine göre.
bekliyorum.
uzun bir süredir bekliyorum sanırım.
belki de kendimi bildim bileli.
sahi,
kendimi biliyor muyum?
tartışılır.

bazen,
gitmek değil,
kalmak daha zor.
ve hayat,
polyanna olmak için,
çok kısa.

Posted via Blogaway