HIRKA SENDROMU: BENİM HİÇ HIRKAM OLMADI ABLA :((

Bugün ilk okul arkadaşım bizdeydi. Adını deşifre etmiycem. Zaten aşağıda resmi var. Uzun zamandır görüşmüyoduk. Ayak üstüde görüşsek hep saçmalayan tipleriz biz. Arkadaş olduğumuz seneler boyunca hep saçmaladık. Elimizde bastonlarımızın olacağı zaman geldiğindede saçmalıycaz biz. Neyse geldi bize,bahçede oturuyoruz fotoğraf falan çekicez. Hava kararmış bahçenin ışığı yanıyo işte fotoğraf çekmek için aydınlık olan yer ampulun altı. Geçtik ampulun altına bu güya benim göz bebeğimi çekicek. Soktuk ampulu gözüme,kör oldum olucam bu hala fotoğraf çekicek. Neyse çekti sonra olayı GÜNEŞİ GÖRDÜM'e bağladık. Bunun bi fotoğrafını çektim ampulun altında.. (iç ses: ahahahaha :DD). Gözleri kaymış,kendinden geçmiş,yüzüne nur inmiş bişey çıktı fotoğrafta,fotoğrafı görünce tabi yerlerdeyiz.. Sonra o fotoğrafın adını 'güneşi gördüm gözüm kamaştı' koyduk. Sonra bu lambaya bakarken,güya poz ayarlıycaz ya bende fotoğrafçıyım :p 'biraz daha kıssana gözlerini gülümse biraz he biraz daha oldu taaam çekiyoruuoom' çıkkııırrttt. "ahasudahahaahahasusadashaha" 'sanki lambaya aşık olmuşum bu ne yeaa. selam lamba nasılsın. senin numaran bende var mıydı yeaa. aahh güzelim o kadar sıcaksın kii....' falan diye saçmalamaya başladık,lambaya sulanıyoruz. Lamba dile gelip 'siktirin lan ben aile lambasıyım' dese yeridir hani. Biz iyice içmeden kafayı bulmaya başladık. Sonra bu üstündeki hırkayı çıkardı. Bu sefer onunla saçmalamaya başladık. Bu hırkayı giyemedi gülmekten. Sonra başladık 'hırkaaağğğ ! benim hiç hırkam olmadı ablaa bu nasıl giyiliyoo böyle miii ağıza mı bağlanıyoo yoksa göte miiğğ aah çok mesudum hırkaaaağğ kalp kalp kalp'