YORULMUŞSAM DEMEK Kİ

Bazen ciddi anlamda yorulduğumu hissediyorum. Çabalarımın boşa olduğunu gördüğüm anlarda ise kafamı duvardan duvara vurasım geliyor.
Birileri geliyor ve gidiyorlar öylece hayatımdan. Artık kontrol edemiyorum. "Bıraktım akışına" diyorum, ama akmıyor.
Bir şeyler olsun istiyorum, iyi şeyler. Ama onlar da olmuyor.
Sıkılıyorum çoğunlukla. Bir kitapta okumuştum, "Evet sıkılıyoruz, belki de limondan daha çok." Sanırım tüm narenciyelerden daha fazla sıkıldığımı söyleyebilirim.
Bir yazıya başlıyorum ve yarım bırakıyorum diğerleri gibi.
Acaba benim yarım kalmalarım, yazılarımın karmasından mı kaynaklanıyor?
Ben böyle yarım kalmayı nereden öğrendim?
Hayal bile kuramıyorum artık. Fazlasıyla realistim, gereksiz bir aşırılıkla.
Kötünün kötüsünü düşünüyorum. Bir şeyler yapmak istiyorum, dile getiriyorum, dize getiremiyorum.
Unuttuklarımı hatırlamaya çalışıyorum. Resim çizmeye çalışıyorum, müzik dinlemeye çalışıyorum, çalışmaya çalışıyorum.
Rüyalarımı kaybettim. Ama yeni kabuslarım var.
Yalnızca bunaldım.
Fazlasıyla gelecek kaygısı taşıyorum.
Yalnızlıkta sınırlarımı zorluyorum ama yeni birine ihtiyacım olmadığını hissediyorum.
Hissettiğim tek şey yorgunluk. Fazlasıyla yorgunluk.
İnsanların güçlü olmaları için beynilerini sikiyorum ama ben güçlü duramıyorum.
Yıkılmıştım birkaç zaman önce. Ve birkaç zamandır dizlerimin üstünde yürüyorum, çok kanadılar ve aşındılar. Belki artık dizlerim yoktur. Bilmiyorum.
Düzlükte miyim, çukurda mı, tümsekte mi?
Önümü göremiyorum.
Gitmek istiyorum, gidemiyorum.
Sahi ne var beni buraya bağlayan? Dostlarım yok fazla, arkadaşlarsa her zaman bulunur diyorlar.
Belki annemi özlerim fazlasıyla, ama o da geçermiş 2 aya. Alışınca kolaymış oralar, öyle diyorlar. Sonra durup düşünüyorum yine, "Ya alışamazsam?"
Kurduğum cümleler de böyle bağımsız birbirlerinden, düşündüklerim gibi. Düşüncelerimi bir toplasam, hayal de kuracağım; cümlelerimi bir toplasam roman yazacağım.
Ama benden şimdilik bu kadar. Bundan bile yoruldum.